Beter YOU
werktitel
Is dit normaal?
​
Ik stel me aan!
Slapeloze nachten, moeite met consenteren, hogen hardslag zonder te sporten en totale koortswijting (migraine in mijn geval) als dagelijkse kost. Ik moet van die dagelijkse stressgerelateerde klachten af. Op veel te jongen leeftijd van 16 jaar raakte ik overwerkt en ben ik gestopt met school. Stelde ik me aan? Ik kan zeggen van niet. Van naturen wil ik voor alles 100% geven. Tot mijn 18e was een 6 in mijn ogen een onvoldoende. Als ik het maar net heb gehaald verdiende ik het niet.
“Als ik het echt had geweten en er echt mijn best voorgedaan had, had het cijfer het moeten bewijzen” fragment uit mijn dagboek na het halen van een 6,2 voor Duits.
Ik ben zwaar dyslectisch al sinds groep 6 had ik buitenschoolse bijles voor alles taal gerelateerd. Zelfs vandaar de dag geef ik mezelf lees en schrijf huiswerk om te kunnen functioneren. Accepteren dat ik er iets harder voor moet werken dan sommige anderen heb ik nooit goed gekund. Als een ander een 10 kan halen voor een duist dictee kan ik dat ook. Helaas werden mijn dagen steeds langer en mijn nachten steeds korter. Waar veel kinderen stiekem een stripboek of een spelcomputer onder de lakes verstopte en zo stiekem te laat op bleven deed ik het zelfde met huiswerk. Ik haalde al nachten door in het 2e jaar van het voortgezet onderwijs, om sport, bijles, school, huiswerk en vrijelijk te kunnen combineren.
Nu ik me bewust ben van mijn stres gedachten en de daadwerkelijke grote van mijn “problemen” inzie, besef ik dat het niet zo kan en hoeft te gaan als toen. Ik maak van dieren vlieg een horde olifanten en accepteer niets minder dan het beste wat ik in huis heb. Waneer ik nu last heb van stressgerelateerde klachten doe ik het zelf en stel ik me dus aan. Dus nu ik dit weet kan ik er wat aan doen toch? Waar licht de balans tussen prestatie en rust?
Ik ben gefascineerd door de wijze waarop de Media momenteel allen oplossingen echt te hebben.
Op vele fora (leuk galgje woord) zijn miljoenen antwoorden te vinden op problemen waar je het bestaan nog niet afwist.
Hoe je je leven bijvoorbeeld:
Gezonder
Stress loos
Digitaal detoxt
Detoxt (is een erg populair woord geworden)
Ecologischer
Veiliger
Kind vriendelijker
Efficiënter
Esthetiseer
Zinniger
Duidelijker
Slimmer
Hoger
Beter
Smaller
Steviger
​
maken kunt.
​
Vind ik daar mijn antwoorden of alleen maar nieuwe problemen?
Ik moet zeker nu wel iets ondernemen. nog maar een maand geleden ben ik er een weer tussen uit geweest door stressgerelateerde klachten. Ik zal keuzes moeten maken en als ik kijk naar mijn lijf moet dit snel. Nu ik het andwoord buiten mezelf zoek, lijk ik er mee platgegooit te worden. Ik krijg bijna meer stress van al die adviesen dan de orginele stresoren waardoor ik hulp ging zoeken.
​
Het internet is mischien voor mij niet het juiste fora om hulp te zoeken.
​
Is een boek beter?
​
Tijd zal het leren nu ik begonnen ben aan: "Van big bang tot burn out"
​
​
Leven in het hier en nu
​
Ik heb het altijd lastig gevonden om in het hier en nu te leven. Mijn gedachten vieren continu van in het verleden gemaakten fouten en alles wat ik in de toekomst zou moeten bereiken.
De boot is voor mij altijd al een uitvlucht geweest, maar helaas staat hij nu met een in elkaar geslagen kiel en een stuken motor op de kant.
Ondanks dat is heel snel zeeziek word is de boot de enige plek waar ik in het hier en nu kan leven.
Na gesprekken met andere boot mensen ben ik er achter gekomen dat ik niet de enige ben.
Toch zij de havenmester van de Sixhaven iets waar ik niet op gerekend had.
Havenmester van de Sixhaven:
"Als je het niet kan moet je het niet doen.Veel mensen doen nu dingen waar ze net een matje te klein voor zijn, daar kun je alleen maar stress van krijgen."
Helaas vind ik dit logisch klingen. Maar kan ik leven met en gedachten iets te moeten laten liggen, als ik verwacht iets niet te kunnen. Ik denk het eerlijk gezegd niet.
Stress creëer je zelf
Zoek die ene stem ik je hoofd die echt om je geeft.
Ik blijf verdrinken in een zee van werk
​
klimmen op een berg waarvan ik de top wel zie maar niet lijk te kunnen bereiken
het moment dat ik er denk bijna te zijn blijkt er een klif te verschijnen tussen mij en mijn doel.
Zakkend ik het drijfzand zul je me altijd zien langen want mijn grootste zwakte is mijn kracht ze te ontkennen.
Ik ken mijn zwaktes maar negeer ze tot ze me blokkeren.
Zo heb ik allang al geweten dat de klif op mijn pad lag maar ontkende hem tot ik er in begon te vallen.
Heb ik nu nog genoeg lucht om voor hulp te roepen.
Ik heb tot nu toe mijn moed gehouden, alles genegeerd en problemen vergroot en dan ga ik nu vragen aan een ander het op te lossen…
Wie denk ik wel niet wie ik ben?
Als ik mijn mond al die tijd heb kunnen houden kan ik dit nu ook.
Waarom heb ik al die tijd mijn mond gehouden?
​
Publieks partesipatie
Door middel van de massa mappen wil ik een disharmonie creëren die word versterkt door het geluid wat de meppen maken.
Om die disharmonie zo groot mogelijk te maken, wil ik de mappen niet allemaal op de zelfde manier en/of snelheid laten bewegen. Ik ben nog opzoek naar een sterker gevoel van gevaar en het betrekken of eigenlijk verantwoordelijk maken van de toeschouwer.
Het aanzetten van de machines door het publiek levert in mijn ogen niets op. In de tentoonstelling van tinglie werkte dit heel goed aangezien de bewegingen kort waren, de tussenpozen lang en de hoeveelheid knoppen groots. In mijn geval zouden het minder dan 3 knoppen zijn die enkel 1 maal ingedrukt zouden hoeven worden. Dan zou niet alleen de participatie alleen aanwezig zijn bij die enkele personen die de schakelaars omhalen, maar de beweging daarna conscwent en aanhoudend zijn. De magie die zo' n tussen pose aan kan voortbrengen is afwezig en levert in mijn geval niets op.
Het aanzetten van een lamp lijd ook niet tot het gevoel er deel van te zijn.
Als ik meer publieksperisipatie wil moet ik iets anders bedenken.
Voor ik iets bedenk moet ik duidelijk voor ogen hebben wat ik wil bewerkstelligen bij de toeschouwer:
-Disharmonie
-Verantwoordelijkheid (schuld)
Welke bewegingen en handelingen kunnen deze gevoelens
-Ongemak / angst oproepen en of versterken uit de proef opmamens?
-Wantrouwen / onzekerheid
Hiermee ben ik testen gaan doen in de studio
(sorrie een van mijn kaarten was vol waardoor er
geen doorlopend beeld is).
Imaginair eindbeeld
In word vatten van beeld is een lastige taak toch helpt dichten mij mijn worden beeldender te maken dus hoop ik hier een uiteg te hebben geschreven
Ik
Ik heb gedroomd.
Gedroomd van een barokke gaos van een spel van licht en donker.
Geen toeschouwer maar het beeld
Geen bijtestaander maar het middel punt
Toch ben je been deel van die gaos.
Jij
Jij staat stil als in totale rust.
Ga je liggen of blijf je zitten
Ogen gesloten of toch open, de gaos trekt zich er niets van aan
Je kunt het alleen laten begaan.
De controle is lang vervlogen
Dus rust je hoofd gewoon maar neer
Opstaan is niet nodig rust je hoofd maar neer.
The hope that machines might free us from toil has always been intertwined with the fear that they will rob us of our agency.
De hoop dat machines ons van ons zwoegen zouden kunnen verlossen, is altijd al verweven geweest met de angst dat ze ons van onze positie in de samenleving zullen beroven.
Mensen werken keihard om hun levens voor hun gevoel zinvol te maken. In hoe we de samenleving waarin we leven hebben ingericht, is werken steeds belangrijker geworden. Om een volledig deel uit te maken van de samenleving heb je een baan nodig. Maar zeker niet alle banen hebben niet de zelfde sociale waarde en geven niet de zelfde voldoening.
Als individu hebben we geen macht over de toekomst en hoe hard je ook werkt dingen het zelfde te houden, innovatie ga je niet tegen. In de grote machine die de samenleving is, zullen personen altijd maar een enkel onderdeel blijven. Of wij als onderdeel noodzakelijk zijn om een rad in beweging te zetten is maar de vraag. Maar zonder onderdelen begint er nooit iets te draaien. Maar in hoeverre durf jij te stoppen als de machine eenmaal draait?
“Youngstown’s story is America’s story, because it shows that when jobs go away, the cultural cohesion of a place is destroyed,” says John Russo, a professor of labor studies at Youngstown State University.