Denken
OF!
Doen
Hoogdruk
De keuze te werken met een bewerkelijk materiaal als grafiek is voor mij een strategie. Door een materiaal uit te kiezen die fysiek en langdurig iets van je eist hoef je minder lang bewust bezig te zijn met het subject. Dit leek mij een logische eerste stap om te zetten en het leven interessante beelden op.
De gekleurde drukken wijken af van de standaard hantering met de druk door hun bewerking op nat papier.
Groter
De voorgaande werken waren allen klein (A4), waarom? Na deze vraag te hebben gekregen viel het kwartje pas echt. Naast de bewerkelijkheid van het materiaal gebruik ik ook de maat om het subject te ontlopen. Hoe kleiner ik werk hoe meer het een gepriegel word en hoe minder vaak ik afstand hoef te nemen en moet kijken waar ik daadwerkelijk mee bezig ben.
Deze drie figuren lijken van een andere orde als de kleine werken. Ze zijn minder stijf en lijken te zweven ik het zwart. Gefrustreerd, gekweld of in de war maar op een of andere manier ook gewichtsloos.
​
Door deze werken in te lijsten in zwaren zelfgemaakte lijst kon ik mezelf emotioneel loskoppelen van het werk. Lijsten creëren een afstand, deze afstand ervaar ik als prettig. Door deze afstand kan ik op een zakelijke manier naar het werk kijken en over het werk praten.
Start van het onderzoek
Een vervreemding voelen tussen jezelf en je eigen lichaam is normaal binnen de menselijke conditie. Zeker tijdens de ambivalente periode genaamd de pubertijd. Voor de een zal dit lastiger zijn als voor een ander. Het voelen van vervreemding van mijn lichaam begon bij mij al vroeg door gebeurtenissen in mijn vroege jeugd. Bij mij maakte twijfel en onzekerheid over mijn lichaam al snel plaats voor verwaarlozen, ontvluchten en ontkennen ervan. Het hebben van overgewicht en het gevoel van anders zijn vergrote de behoefte gewoon te vergeten dat er een lichaam is.
Nog steeds heb ik moeite met momenten waarbij ik gewezen word op het feit dat de huls waar ik in functioneer, onderdeel is van mij als persoon. Aanraking is iets wat ik nog moet leren waarderen. Zelfs een hand op de schouder kan mij van mijn stuk brengen. Toch ben ik gestopt met rennen van mijn problemen. Ik zal kijken en ik zal zien met de hoop hier meer acceptatie door te genereren. Door het maken van deze werken kom ik steeds een stap dichter mij mijn eigen lichaam.
Dichter bij
Met de werken die ik tot nu toe heb gemaakt lijk ik de werkelijkheid te willen ontlopen door de materiaal keuzen. De stap om te gaan tekenen is een grote stap voor mij. Deze techniek vergt namelijk een continue concentratie en het bewuster kijken naar je subject. Het was voor mij een on aangenamen bezigheid. Pas na het afronden van deze serie werd ik er door anderen op gewezen dat geen van de figuren op de tekeningen recht naar de toeschouwer staan en de gezichten zo goed als altijd zijn verborgen. Ik vermoed dat dit kan komen doordat een gezicht identificerend is en het voor mij dus confronterender is het gezicht er bij te pakken en mezelf recht aan te kijken. Ook is de maat van de werken erg klein wat net als bij grafiek het makkelijker maakt meer bezig te zijn met de prieel stukjes en niet met het subject.
Weer groter
Ik ben weer klein begonnen aangezien ik het convertabeler vind klein te tekenen. Echter wil ik weer een stap werder zetten door maat weer te vergraten. Echter leverde dat dit keer wijnig op.
aangezien tekeneen een preziezere en minder intenzieve beezighied is dan graferen, blijf in ik de details hangen. Ik concentereer me zo op lossen handen, voeten billen of armen dat ik vergeet ze nog ergens aanvast zetten. Ik laat door het object het subject verdwijnen uit mijn hoofd. Dit is niet het doel van mijn werkprosess dus ga ik een ander medium zoeken. Beeldend gezien zijn deze werken naar mijn mening niet lescht, maar zodra mijn achterlichende motivatie niet meer geprikkeled word is het voor mij niet vruchtbaar genoeg.
Digitaliseren
Ik op zoek gegaan naar een ander medium en ben zo begonnen mijn grafisch werk digitaal te bewerken. Ik ben animatisch gaan maken en daar uit ontstonden digitale lichamen. De afstand die ik met dit medium creer is voornamelijk emotionele afstand. Dit maakt het werken met mijn subject makkelijker maar niet volledig ontwijken als bij het tekenen. Dit creerde eveneens de mogelijkheid mijn werk in een breder kader te plaatsen. Steeds meer mensen besteden veel tijd achter apparaten. Ik ben opgegroeid met een computer in de kast en een laptop op schoot. Het fysieke lichaam speelt amper een rol binnen digitale bezigheden. Online heb je zelf in de hand wat je deelt en wat je doet Thomas (2007, p. 6) verwoord dit als het zelfgecreëerde digitale lichaam. Dit digitale lichaam is veelal een positief of zelfs een geïdealiseerd beeld. Het wegcijferen van het eigen fysieke lichaam is in deze digitale wereld daarom alleen maar makkelijker geworden. Het vormen van een fysieke identiteit in een wereld waarin ik continu blootgesteld wordt aan de digitale lichamen van anderen, voelt als een strijd tegen perfectie. Hieruit ontstaat een dualisme dat net zo sterk aanwezig is in mijn werk als in social media.
Mijn digitale werk werkt als een Instagram filter om zo het misnoegen wat ik voel over mijn lichaam, te vervagen in een volledig “ontlichaamde” vorm van een zelfportret. De digitale werken verbeelden zo de ontlichaming van het digitale tijdperk. Deze beelden staan ver af van mijn fysieke lichaam maar genereren bij mij wel acceptatie. Echter ontken ik het fysieke lichaam in mijn werk niet. De ogenschijnlijk vrolijk gekleurde werken dagen mijn innerlijk conflict nog wel in zich, dit wordt pas echt duidelijk wanneer ze naast hun ongefilterde bron staan.
 Screen Shot 2018-01-22 at 10.20.42 |  WEB ACHTERGROND 2 |  Schermafbeelding 2018-02-02 om 14.48.00_edited |
|---|---|---|
 1_edited |  Screen Shot 2018-01-21 at 23.18.32 |  3 |
 WEB ACHTERGROND 1 |  Screen Shot 2018-01-22 at 00.04.46 |  2 |
Waar een ander zijn werk viert, sluit ik mijn werk af -Anouk Kleijn
Ik kan het niet verzachten of ontkennen. Mijn werk draagt letterlijk mijn pijn en mijn strijd, dit helpt mij verder in mijn strijd aangezien ik stukjes van de pijn achterlaat in het werk. Dit maakt het echter wel lastig over mijn werk te praten. Zeker voor de eerst paar werken moest ik me eerst volledig emotioneel afsluiten voor ik er over praten kon. Na het inlijsten van mijn werk wert dit een stuk makkelijken.
Inlijsten heeft voor mij een hele persoonlijke betekenis. Door mijn werk in te lijsten plaats ik mijn werk achter een raam en wordt het onderdeel van de dementie die voor mij kunst heet. Als de lijst om mijn werk zit is het af en statisch. Ook neem ik doormiddel van het inlijsten afstand van het werk op een manier dat ik het objectiveer waardoor ik er ook fysiek afstand van nemen kan.
 |  |  |
|---|---|---|
 |  |
